حق گرایی و باطل گریزی در کلام امام موسی بن جعفر(ع)
حق و باطل در مقابل هم و ضد یکدیگرند. به حکم خرد و شریعت
باید به حق آراسته و از باطل پیراسته شد. باید حق گفت و به
حق عمل کردو از باطل دوری و آن را ترک کرد. برای حق گویی
و آراستگی به حق، باید حق را شناخت و از حد و مرزهای آن
آگاهی یافت . باید باطل و ابعاد و مصادیق آن را شناخت و از آن
رهایی یافت. امام موسی بن جعفر(ع) به یکی از شیعیان فرمودند:
از خدا بترس و تقوا داشته باش و حق را بگو اگر چه در آن هلاک
تو باشد زیرا در حق گفتن نجات توست! تقوا داشته باش و باطل را
واگذار و رها کن اگر چه نجات تو در آن باشد؛ چون که هلاکت تو در
آن است. براساس این حدیث امام کاظم(ع)، میان "تقوا" و "
حق گرایی" از یک طرف و "باطل گریزی" از طرف دیگر، پیوند و رابطه
برقرار است. حق طلبی و باطل گریزی از مظاهر تقواست. از این رو
مفهوم و مصادیق "حق" و "باطل" را باید از طریق وحی الهی و احکام
شرعی فراگرفت. منشاء حق خداست و منبع اصلی شناخت حق
و باطل نیز قرآن، کتاب خدا و سنت پیامبر خدا و عترت و اهل بیت
رسول‌الله(ص) است. نجات حقیقی و نجات اخروی در حق گویی و حق
طلبی است و هلاکت حقیقی نیز در باطل گویی و باطل گرایی است.
آن جا که باطل گریزی و حق گویی در راستای منافع دنیوی انسان
قرار دارد حق گویی و باطل گریزی آسان است و پاداش الهی نیز دارد
اما آن جا که حق گویی در تضاد با منافع مادی دنیوی قرار دارد و همراه
با هلاکت ظاهری و از دست دادن مقام و ثروت است و آن جا که باطل
گریزی، رنج‌ها و سختی‌ها و مشکلات دنیوی را در بردارد، آراستگی به
حق و پیراستگی از باطل نشانه تقوا و خداترسی است. آن جا که
"حق گویی" با هلاکت ظاهری و "باطل گرایی" با نجات ظاهری دنیوی
آمیخته باشد تنها انسان خود ساخته و خداترس باز هم حق می‌گوید
و از باطل می‌گریزد؛ چون به این وعده الهی اعتقاد دارد که همواره
نجات حقیقی در حق گرایی و هلاکت حقیقی در باطل گرایی است.
هلاکت ابدی در آخرت و جهنم، در باطل گرایی است