آیا همه حق دارند؟!
یکی از اساسی ترین نقد های که غرب به دین مبین اسلام وارد
می کند موضع تساهل و یا همان پلورالیسم است. در واقع مدعیان
بر این باورند که اعتقاد به حقانیت دین مبین اسلام به خودی خود
موجبات تصلب و پا فشاری بر انگاره های دینی می شود و از این
رو جایی برای تساهل و تسامح بین بشر و پلورالیسم باقی نمی
گذارد. در واقع فحوای کلام این منتقدان بر آن است که اساسا به
دلیل نامحسوس بودن و غیر ملموس بودن انگاره های دینی نمی
توان تصمیم روشنی در خصوص " حقانیت " گرفت و از این رو برای
آنکه " صلح کل " در میان ابنای بشر پدید آید بهتر است " حق " را
به همه داد و این امور را در حیطه مسائل شخصی محدود و محصور
نمود. از این روست که عبارت " حق " که می توان گفت اساس دین
اسلام است در دنیای امروز و ادبیات کفرآمیز و مادی سکولار کلمه
بسیار خطرناکی محسوب می شود. به عبارت دقیق تر امروز
سکولاریسم به دنبال حذف مفهوم "حق" از ادبیات جهانی است.
اما آیا تساهل حقیقی که می توان آن را مولفه ای مهم در زندگی
مسالمت آمیز بشر دانست به معنای اعاده حق به تمام افراد است؟!
آیا معنای پلورالیسم عبور از حقانیت هاست و یا اینکه برای دستیابی
به یک زندگی مسالمت آمیز می توان نوع دیگری از تساهل را به
اختیار گرفت