بعثت؛ مرز بین حق و باطل
پرداختن به مسأله فرهنگ با هر رویکردی، یکی از مهمترین دغدغه های ایدئولوگ های
جوامع مختلف بوده و هست. اهمیت این بحث، در نوع هدایت انبیای الهی که همگی به
نوعی مبنای فرهنگی داشته اند، نهفته است.
اما التقاط گری و امتزاج سنت های باطل اقوام گوناگون با فرهنگ الهی انبیا، زمینه انحراف
فرهنگی را در میان پیروان ادیان مختلف ایجاد کرد، تا جایی که آن سنت ها کم کم بر ارزشهای
فرهنگی ادیان الهی غلبه کرد و باعث کمرنگ شدن نقش آنان گردید.
خداوند بنا به سنت الهی و جهت اتمام حجت بر بندگان خود، آخرین پیامبر را برانگیخت و
تولدی دیگر را در زندگی بشر رقم زد، تولدی که مبنای تحولات فرهنگی فراوانی در جامعه
بشری شد.
عصر پیامبر(ص)، عصر پیدایش خرده فرهنگ های باطل که خود را به ادیان ابراهیمی
منتسب می کردند، بوده است، بر اساس همین نیاز، خلاء وجود یک فرهنگ هدایتگر
الهی احساس می شد و بعثت حضرت ختمی مرتبت(ص)، پایان این احساس ناخوشایند بود.
پیامبر(ص)، با توجه به فضای جامعه و نیازهای موجود، پروژه تغییر فرهنگی عظیمی
را آغاز نمودند و در مدت رسالت خود به آن همت گماشتند که این تغییرات موجب شد
سنگ بنای تحولات عمیق فرهنگی در ادوار گوناگون تاریخ بشریت گذاشته شود.
پیامبر در دوره ای دست به تغییر و تحول تمدنی زدند که تشخیص حق از باطل به دلیل امتزاج
فرهنگ های باطل با ارزشهای حاکم در ادیان ابراهیمی سخت شده بود و مرزبندی دقیقی در
این میان دیده نمی شد.
حاکمیت این نوع فرهنگ موجب شده بود که ارزشهای موجود در ادیان ابراهیمی به نفع
مستکبرین و حاکمان جور مصادره شود با این همه فرهنگ اسلامی قصد تحمیل اهداف
نظام ارزشها ونظام دینی خود را نداشته و ندارد، چرا که اگر مفاهیم ارزشمند این نظام های
فرهنگی به نحوشایسته به مردم منتقل شود، ارزشها از ضد ارزشها شناسایی می شود و
نظام های برتر فرهنگی جای خود را به خرده فرهنگ های التقاطی خواهند داد.
در این شرایط بود که فرهنگ اسلام در قالب یک نظام هماهنگ با فطرت وارد میدان شد،
آن هم در زمانی که آن فرهنگهای باطل بر زندگی مردم سایه افکنده بودند.