سفارش تبلیغ
صبا ویژن

حق وباطل تیغی دولبه

نظر

پیام اسرای کربلا

اعتراض به هتک حرمت و دفاع از حق  در کلام اسرای کربلا


از جلوه‏‌هاى بارز حضور زنان در حماسه عاشورا، تعهّد و پایبندى آنان به حرمتها و احکام‏‌الله

و مراعات مسائل حجاب و عفاف است. حضورى این چنین، نشان می‌دهد که مشارکت زن در

عرصه‏‌هاى مبارزات و دفاع از حق، منافاتى با فعّالیّتهاى بیرون از خانه ندارد، به شرط آنکه

حریم عفاف و حدود الهى رعایت شود و متانت لازم مراعات گردد.

اهل بیت امام حسین علیه‌السلام در سفر کربلا، منادى این متانت و عفاف بودند، هر چند سپاه

کوفه به حریم آنان بی‌حرمتى کردند و در دوران اسارت، آنان را در مضیقه وسایل پوشش قرار

دادند، ولى همین که آن آزاد زنان از معترضان سرسخت به این بی‌حرمتى بودند دلیل دیگرى بر

اهمیّت و قداست حفظ حجاب و عفاف، حتّى در بدترین شرایط اجتماعى و مضیقه‏‌هاى تحمیلى است.

به این نمونه دقت کنید:

 «ام کلثوم» دختر امیرالمؤمنین علیه‌السلام که زنى با فصاحت و بلیغ و سخنور بود و در مدّت

اسارت پیوسته با سخنانش ستم حکّام را افشا می‌کرد، وقتى کاروان اسرا را به کوفه وارد کردند،

در جمع انبوه حاضران به سخن پرداخت و آنان را به خاطر سستى و کوتاهى در یارى کردن امام

حسین علیه‌السلام نکوهش کرد. در بدو ورود به کوفه، مردم به تماشاى آنان گرد آمده بودند.

ام کلثوم بر سر آنان فریاد کشید:

 «یا اهْلَ الْکُوفَه! اما تَسْتَحْیُونَ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِه انْ تَنْظُرُوا

الى‏ حَرمِ النَّبِىَ؟»[1]

اى مردم کوفه! آیا از خدا و رسول شرم نمی‌کنید از این که به حرم و دودمان پیامبر نگاه می‌کنید؟

پس از آنکه اوضاع کوفه در پى سخنرانى‌هاى حضرت زینب و امّ کلثوم، بحرانى شد و بیم خطر می‌رفت،

ابن زیاد دستور داد آنان را در یکى از خانه‏‌هاى همسایه مسجد حبس کنند و مأمورانى را هم بر آنان

گماشت.

مردم هم که آشفته حال و پریشان جمع شده بودند و عدّه‏‌اى می‌گریستند، حضرت زینب علیهاالسلام

با صداى بلند فریاد زد: جز کنیز یا امّ ولد، کسى بر ما وارد نشود، آنان نیز همچون ما اسیر شده‏‌اند

(و رنج اسارت را می‌شناسند).

این کار، هم براى رعایت حریم عصمت و دورى چشم نامحرمان از ذریّه پیامبر و دختران امام حسین

علیه‌السلام بود، هم جلب عواطف آنان که با سختى‌هاى اسیران آشناتر بودند و نسبت به

بازماندگان شهدا، خوشرفتارى می‌کردند.[2]


پاورقی:

[1] مقتل الحسین، مقرّم، ص 40

[2] پیامهاى عاشورا، ص 309